Του Δημήτρη (Τζίμη) Κατσούλα.
Κάποιες εσωτερικές ανάγκες που είχαμε από αρχής οι άνθρωποι και έχουμε και σήμερα, είτε είναι συνειδητές είτε και ασυνείδητες, ζητούν να εκφραστούν με διάφορους τρόπους.
Τόσο σε εθνικούς όσο και σε επαρχιακούς δρόμους βλέπεις πολύ συχνά στημένους σταυρούς, μικρούς αλλά και μεγάλους, ξύλινους, σιδερένιους, απλούς και περίτεχνους, σε λόφους και σε βράχους, δίπλα σε εκκλησάκια· και άλλοτε βλέπεις σταυρούς μαζί με την ελληνική σημαία δίπλα-δίπλα.
Συγκινητικό το φαινόμενο αυτό, αγγίζει βαθιά τις καρδιές μας· χτυπάει για λίγο η καρδιά μας πιο γρήγορα και με λαχτάρα όταν τους αντικρίζουμε. Αυτές οι εκδηλώσεις είναι η έκφραση της βαθιάς μας ανάγκης να δηλώσουμε και να υποστηρίξουμε την εθνική και θρησκευτική ταυτότητά μας.
Έλληνες, Χριστιανοί Ορθόδοξοι! Η ανάγκη αυτή έχω την αίσθηση ότι προκύπτει από το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια δεχόμαστε, σαν κοινωνία και σαν έθνος, πολλές πιέσεις με αρνητικότατες συνέπειες στον ψυχισμό μας και στην εθνική, θρησκευτική και ανθρώπινη υπόστασή μας.
Έτσι πλέον, συνειδητά, ίσως και υποσυνείδητα, να θέλουμε να εκφράσουμε και να δηλώσουμε αυτή την ανάγκη μας, ότι είμαστε Έλληνες και Χριστιανοί Ορθόδοξοι, μιας και είναι πλέον ορατός ο κίνδυνος του αφανισμού μας σαν έθνος και σαν θρήσκευμα.
Η ίδια ανάγκη παρακίνησε και όλους εμάς που οραματιστήκαμε, συνεργαστήκαμε και φτιάξαμε τους σταυρούς, πιστεύοντας ότι εκφράζουμε και ικανοποιούμε όχι μόνο τη δική μας ανάγκη αλλά και το κοινό αίσθημα και την κοινή ανάγκη των συντοπιτών μας.
Παρότι έχουμε δεχτεί ειρωνικά σχόλια του τύπου: «Θα ’ρθει τώρα ο Τζίμης, ο Άρης, ο Ηλίας και οι υπόλοιποι να μας το παίξουνε θρήσκοι;», αν έμεναν μόνο στα ειρωνικά σχόλια που κάνουν πίσω από την πλάτη μας, δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα. Μπορεί ακόμα και να μας δείρουν όταν θα λείπουμε. Κάνουν όμως ενέργειες με σκοπό να μας βάλουν εμπόδια για να μην τοποθετηθεί τελικά ο σταυρός εκεί που είχαμε αιτηθεί.
Εμείς θα μπορούσαμε να τοποθετήσουμε τον σταυρό σε άλλη τοποθεσία, όπου ενδεχομένως θα τον εκτιμούσαν και περισσότερο, μιας και έχουν ήδη εκφράσει την επιθυμία για έναν σταυρό. Όμως δεν το θεωρούμε σωστό, για την άρνηση δύο-τριών προσώπων που έχουν προσωπικά τους θέματα, να τον στερήσουμε από όλη την κοινότητα. Λαμβάνοντας επιπλέον υπόψιν ότι, εάν υπάρξει οποιοδήποτε θέμα στο μέλλον, ο σταυρός μπορεί να μετακινηθεί χωρίς καμία περιβαλλοντική αλλαγή ή βλάβη στον περιβάλλοντα χώρο.
Δεν μπορούν τέτοιες τακτικές να κάμψουν το ηθικό και την αποφασιστικότητά μας.
Λυπούμαστε όμως και αναρωτιόμαστε: αυτοί οι άνθρωποι που θέλουν να εμποδίσουν μια τέτοια ενέργεια, έχουν συνείδηση τι ακριβώς επιθυμούν να πετύχουν;
Εξ αρχής ο σκοπός μας ήταν να φτιάξουμε έναν σταυρό που, σαν σύμβολο, να κρατάει ζωντανή στη μνήμη μας τη θύμιση του μηνύματος της θρησκείας μας, που είναι η ενότητα και η αγάπη.
Ο τόπος που αιτηθήκαμε να μπει ο σταυρός, στην Αγία Ελεούσα, είναι τόπος ιερός, ένα μνημείο —αυτό που μας θυμίζει κάτι που θέλουμε να παραμένει στη μνήμη μας. Ένας μύθος, μια αλήθεια, ένας σκοπός. Ένα ασκηταριό, ένας τόπος προσευχής και περισυλλογής— και σίγουρα όχι ένας τόπος που μπορεί να μετατραπεί σε πάρκο… και ό,τι άλλο… (κι έτσι, αλλοιώνοντας τη θύμιση του μνημείου, μετατρέπεται σε κάτι άλλο και εξαφανίζεται). Το έχουμε ξαναθίξει αυτό.
Και όλα αυτά συμβαίνουν: οι αντιρρήσεις και τα εμπόδια από κάποια πρόσωπα που κινούνται από ταπεινά ελατήρια, ενώ από την άλλη, το ασκηταριό της Αγίας Ελεούσας καταρρέει. Και εύλογα αναρωτιέται κανείς: λείπουν από τον τόπο μας οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην αναστήλωση της Αγίας Ελεούσας για να μην καταρρεύσει;
Και αντί αυτού, κάποιοι ονειρεύονται να μετατρέψουν τον χώρο της Αγίας Ελεούσας σε πάρκο με παγκάκια και κάγκελα, προβάλλοντας με κομπασμό την όποια εξουσία θεωρούν πως έχουν.
Ο σταυρός είναι ένα σύμβολο της θυσίας, της προσφοράς με ανιδιοτέλεια και της αγάπης. Το βασικό μήνυμα της θρησκείας μας είναι η αγάπη. Η αγάπη είναι το υλικό αυτό, η ενέργεια η συγκολλητική, που μας ενώνει. Όχι να μας απομακρύνει και να μας διχάζει.
Ο ύμνος για την αγάπη μάς λέει πως ό,τι και αν επιτύχουμε, ό,τι και αν κατακτήσουμε, αγάπη αν δεν έχουμε, είμαστε κύμβαλα αλαλάζοντα και δεν έχουμε ουδέν.
Πρόσφατα, ένας νεαρός συντοπίτης μας μου θύμισε αυτό που είχε πει ο Μακαριστός ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ: «Θα έρθει εποχή που οι άνθρωποι θα βλέπουν σταυρό και θα βουρλίζονται».
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!