Γράφει η κα Παρασκευή Σιδερά – Λύτρα.
Περί το τέλος Μαῒου επισκέφθηκα την έκθεση του σε μένα άγνωστου ζωγράφου Βλάση Κανιάρη. Ό,τι είδα εκεί με έβαλε σε σκέψεις. Η μεγάλη έκπληξη όμως ήταν στο τέλος, όταν κατά την αποχώρησή μου δόθηκε σε μένα – όπως και σε όλους τους αποχωρούντες – ένα μικρό καλλιτέχνημα: Ένα κόκκινο γαρύφαλλο από ύφασμα στερεωμένο σε μια μικρή γύψινη πλάκα.
Απόρησα για τη χειρονομία, θαύμασα το καλλιτέχνημα, το φύλαξα ως πολύτιμο αντικείμενό μου (Εν τω μεταξύ δυστυχώς χάθηκε με τις πολλές μετακομίσεις μου). Ο καλλιτέχνης δεν με απασχόλησε μάλιστα περαιτέρω.
Πολλά χρόνια αργότερα, εποχή διαδικτύου πλέον, έπεσα επάνω στο απεικονισμένο εδώ γαρύφαλλό μου ως έργο του Βλάση Κανιάρη από την άνοιξη του 1969, ο οποίος ήλθε από την Ευρώπη τον καιρό εκείνο επίτηδες στην Ελλάδα, για να δίνει ως καλλιτέχνης με τον τρόπο του ωθήσεις προς αντίσταση.
Ο δικτάτοράς μας είχε πει, τους αντιφρονούντες θα τους βάλει στον γύψο – και προέκυψε «῾Η ζωὴ ἐν γύψῳ» του Βλάση Κανιάρη! Ένα γαρύφαλλο στον γύψο, και τι συμβολικό!